Μουσείο Γεωργάκη Ολυμπίου
Πρόκειται για τμήμα της αρχικής κατοικίας που καταστράφηκε από φωτιά το 1943. Το 1950 αποκαταστάθηκε με δαπάνες του Ξενοφώντος και της Ελισσάβετ Κωτίκα, και από τότε συντηρείται με τις φροντίδες της κοινότητας και των συλλόγων.
Για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκαν τοπικά υλικά, αδρά κατεργασμένη πέτρα και ξύλο. Το σπίτι έχει την τυπική αρχιτεκτονική και διαρρύθμιση της Λιβαδιώτικης κατοικίας. Το ισόγειο με το λιθόστρωτο δάπεδο, έχει λειτουργία βοηθητική και αποθηκευτική. Μια ξύλινη σκάλα οδηγεί στον όροφο, το χώρο διαμονής της οικογένειας, με τις ξύλινες κόχες στρωμένες με βαριά υφαντά, και το τζάκι στη μέση για τη θέρμανση, το μαγείρεμα αλλά και το φωτισμό τα κρύα βράδια του χειμώνα.
Στο σπίτι αυτό βλέπει το φως για πρώτη φορά ο Γεωργάκης, γιος της Λιβαδιώτισσας Νικολέτας και του Νικόλαου Λάζου, γόνος της αρματολικής οικογένειας των Λαζαίων. Μέχρι την ηλικία των 25 χρόνων, ο Γεωργάκης ζει και μαθητεύει στη Σχολή του Λιβαδίου, κοντά στους δασκάλους Ιωάννη Πέζαρο και Ιωνά Σπαρμιώτη. Από την οικογένειά του κληρονομεί μέρος του αρματολικίου του Ολύμπου, απ’ όπου πήρε και την επωνυμία Ολύμπιος.
Αγωνίζεται στο πλευρό των Λαζαίων, εναντίον του Αλή Πασά της Ηπείρου και στη συνέχεια συντάσσεται με τους Σέρβους σε μια κοινή δράση των ομόθρησκων Βαλκάνιων λαών για αποτίναξη της Οθωμανικής κυριαρχίας. Τα χρόνια αυτά παντρεύεται και αποκτά οικογένεια στη Σερβία.
Κατά το Ρωσσογαλλικό πόλεμο, παρασημοφορείται με το παράσημο της Αγίας Άννης και μπαίνει στην υπηρεσία του Τσάρου.
Αργότερα, μυημένος ήδη στη Φιλική Εταιρεία, συμμετέχει στο κίνημα στη Βλαχία με τον Υψηλάντη, ο οποίος τον διορίζει Αρχιστράτηγο της επιχείρησης στον Προύθο, εκτιμώντας όχι μόνο τις στρατιωτικές ικανότητες του νεαρού Λιβαδιώτη αλλά και τις ηθικές του αρετές. Στην ατυχή μάχη στο Δραγατσάνι, η επέμβασή του αποδείχτηκε σωτήρια για πολλούς Ιερολοχίτες.
Μετά την αποχώρηση του Υψηλάντη στην Αυστρία, αφού ενσωματώνει τις δυνάμεις του με εκείνες του Γιάννη Φαρμάκη από τη Βλάστη, κατευθύνεται δια μέσου της Μολδαβίας προς την Ελλάδα. Στην πορεία όμως, μεγάλο τμήμα των δυνάμεων αποχωρεί, αφήνοντας τον Ολύμπιο μόνο του με 350 περίπου άνδρες. Καταδιωγμένος από τουρκικές δυνάμεις του Σαλήχ Πασά, εγκλωβίζεται στο χώρο της Μονής Σέκου στη Μολδαβία μαζί με το Γιάννη Φαρμάκη και τους λίγους Ιερολοχίτες που είχαν μείνει στο πλευρό του.
Εκεί, στο κωδωνοστάσιο της Μονής Σέκου, θα παιχτεί η τελευταία πράξη , στις 22 Σεπτέμβρη του 1821, με την εκούσια θυσία του Γεωργάκη και μιας χούφτας Ιερολοχιτών που έγιναν ολοκαύτωμα παρασύροντας στο θάνατο και ένα σημαντικό αριθμό αντιπάλων. Η θυσία ήταν αναπόφευκτη, όχι όμως και μάταιη. Η σημασία της είναι προφανής, καθώς η Υψηλή Πύλη, έχοντας στραμμένη την προσοχή της στο κίνημα της Μολδοβλαχίας, έχει καθυστερήσει σημαντικά την αποστολή στρατευμάτων στη Νότια Ελλάδα για την κατάπνιξη της μεγάλης επαναστατικής κίνησης που εκεί μόλις τώρα γεννιέται.
